Interrabang (1969)

Naslov filma – interrabang ili češći oblik interrobang označavu kombinaciju upitnog i uzvičnog znaka interpunkcije, a kao simbol nalazi se oko vrata mlade i malo namrštene Valerie (Haydee Politof, fatalna žena iz Rohmerovog La Collectionneuse i razmažena aristokratkinja u Scacco alla Regina). Ona je na brodu sa svojom sestrom, uzdržanom i proračunatom  Anom i njenim momkom, fotografom Fabriziom (Umberto Orsini). Fabrizio ima i svoju ličnu manekenu Margeritu i recept za savršeno krstarenje je skoro kompletan. (Umberto Orsini glumi fotografa u još jednom filmu iz sekcija Tropico Paradise: Incontro d’amore a Bali.)

Na slobodi je jedan od bjegunaca od zakona i to upravo u blizini ostrva koje su odabrali za svoje zadovoljstvo, a u Fabriziovom slučaju i posao i zadovoljstvo. Arogantan, prepotentan, snishodljivog odnosa prema ženama zauvjek mladi Fabrizio odlazi za gorivo jer motor neće da se pokrene, pa tri dame ostaju i zbilja same i fokus se okreće ka tri zanosne dame.

Ana (Beba Lončar) je svjesna moći koja proizilazi iz bogatstva, čak toleriše i Fabriziu švrljanje sa drugim ženama jer joj se uvijek vraća. Margerita (Shoshana Cohen) je zadivljujuće lijepa, ograničenog obrazovanja ali osluškuje sebe i predaje se prirodnim instiktima. Valeria je najmlađa i najviše u skladu sa tadašnjim nihilističkim  pogledima mladih intelktualaca na svijet.

Margeritu je privukao zgodan čovjek koji za sebe tvrdi da je pjesnik po imenu Marco (Corrado Pinni), ali i odgovara opisu bjegunca. Valeria pronalazi leš i nikoga ne obavještava o tome da ne bi dizala paniku. Marco počinje da koristi situaciju i zavodi žene jednu po jednu, a u vrijeme seksualne revolucije slobodna ljubav se podrazumijeva. 

Radnja u ovom nesvakidašnjem trileru nije glavni elemenat koji nosi radnju. Izolacija u kombinaciji sa impresivnim uklapanjem djevojaka u divne morske pejzaže omogućava da se priča raspliće u nekoliko pravaca, navodeći nas i na pogrešan trag u maniru sličnom giallo klasicima.

Crne kožne rukavice ubice iz giallo filmova zamijenjene su sa oskudnim kupaćim kostimima i suptilnom golotinjom,  a umjesto krvi i žrtava dobijamo filozofske razgovore intelektualaca svog doba koji preispituju pitanja života i smrti,  seksualnosti i otvorene ljubavi, bez obzira na pol i rasu,  teme koje su interesantne i sa današnjeg aspekta. Stil dijaloga, kao i osviješćenost pojedinaca podsjeća na francuski nouvelle vague i tjera da se zapitamo zašto više ljudi ne govori o ovom filmu i zašto još nije izašao na blu ray?

Spori ritam je nadomješten interesantnom pričom praćenom besprijekornom kinematografijom, a uz originalnu muziku Berta Pisana (magični bossanova instrumentali sa prepoznatljivim ženskim vokalima) kao da možemo da osjetimo so na koži i jod u vazduhu.

Poznata imena italijanske glumačke scene djeluju kao dobro uigrana ekipa vođena rukom tehnički potkovanog reditelja Guiliana Biagettia. Zanimljivim scenarijom nas drži u neizvjesnosti do samog kraja i nakon par neočekivanih obrta ljetnja misterija na moru završava se tragično i psihološke igre dokonih bogataša postaju stvarna noćna mora u raju na zemlji.