Norvežanin Andre Ovredal postigao je ogroman uspjeh svojim rediteljskim prvijencem Troll Hunter (2010). Sniman kao ‘mocumentary’ koristi se found footage tehnikom koju su proslavili Cannibal Holocaust, Blair Witch Project i Paranormal Activity. Kroz sočivo kamere dokumentarne ekipe slijedimo državnog službenika, prekaljenog ubicu trolova, člana nepostojećeg odjeljenja i njegovo suočavanja sa trolovima, koji kidaju dalekovode i uništavaju mrežu električnog napajanja i dobijamo satirični prikaz birokratski uređenog društva (da je nama kukavcima) koje je mistična stvorenja koja se pretvaraju u kamen svelo na papirologiju i suptilno zataškanjavanje. Tek nakon šest godina odlučuje se da snimi drugi film koji je stilski potpuno drugačiji od debitantskog ostvarenja, čime iskazuje raskošni talenat i vrhunsko poznavanje filmskih elemenata.
Policija na mjestu zločina pronalazi tri identifikovana tijela koja ukazuju da su se međusobno poubijali nakon provale. Pravi problem nastaje kada u podrumu pronađu četvrto tijelo neidentifikovane djevojke koje se ne uklapa u tipični scenario o provali i ubistvu. Tijelo je glatko i besprekorno uredno i podsjeća na djela antičkih skulptora.
Ravnomjernim kretanjem kamere upoznajemo se mrtvačnicom, personalizovanom porodičnim fotografijama. Upoznajemo se sa ocem Tommyem i sinom Austinom koji se bave istim porodičnim poslom zadnjih 100 godina. Austin ima stabilnu vezu sa djevojkom Emom ali ima i probleme da se otkači od oca, udovca koji živi sa mačkom Stanleyem i dane provodi u sablasnom podrumu sa svojim ‘pacijentima’. Kada stigne Jane Doe otkazuje sastanak i pomaže ocu i prisustvujemo času obdukcije.
Preciznost medicine otkriva neobjašnjive stvari na lešu: sve povrede su pažljivo skrivene i unutrašnje, kao da se neko detaljno posvetio da izmrcvari djevojku do poslednje kapi krvi. Povrijeđeni unutrašnji organi, slomljeni članci i zglobovi, strana materija koja se može pronaći samo na sjeveru.
Hirurškim otvaranjem djevojke u spoljašnjosti počinju da se dešavaju neobične stvari: od statičnog elektriciteta, tragične smrti mačke, najavljene oluje na radiju do konačne eksplozije svijetala i potpunog nestanka struje kao vrhunca klimaksa. Tada reditelj svjesno briše granicu između nauke i magije i nadnaravno preuzima konce u svoje ruke. Mračna tajna leša starija je od znanja koja medicina posjeduje. Spojem mističnog i realnog dobija efekat kao majstor horora Carpenter u svome Prince of Darkness (1987).
Trošiti riječi na glumački raspon velikog Brian Coxa djeluje suvišno, ali i Austin djeluje uvjerljivo kao mladić rastrzan između porodičnog biznisa i slobode izbora. Show je ukrala Jane Doe jer je reditelj insistirao da leš mora biti prava osoba i zbog toga je postignut uvjerljivi efekat krupnim planovima koji bi bili besmisleni sa lutkom ili maskom. Olwen Catherine Kelly je prava zvijezda i zahvaljujući svojem poznavanju joge i tehnika disanja je uspijela da zadrži miran izraz tokom snimanja.
Sablasna atmosfera koja se postepeno gradi uspostavljena je sivim tonovima i prigušenim neonskim osvjetljenjima mrtvačnice. Kada mrtvi ožive sumnjamo u razum junaka ali onda dešifriju jedan od simbola utisnutih na tkanini izvađenoj iz stomaka i paranormalni obrt je neočikovan ali potpuno prirodno integrisan iako suprotan racionalnoj postavci iz prve polovine. Surovosti Salemskih dželata nad nevinom osobu rezultirale se kontraefektom – proizveli su čudovište koje su pokušavali da unište.
Originalna priča perfektno tehnički realizovana (p)ostaje klasik žanra i daje novo svijetlo na žanr filmova koji imaju radnju u mrtvačnici Body Bags (1993), Mortuary (1983), Return of the Living Dead (1983), Spalovač Mrtvih (1969)
filmaginacija.blog 