O Dylan Dogu nije potrebno trošiti puno riječi, naročito obožavaocima devete umjetnosti na Balkanu koji su se još u Jugoslaviji upoznali sa detetkivom za noćne more. Moderni antiheroj sa gomilom fobija i mana kojeg je osmislio Tiziano Sclavi doživio je više od 400 epizoda u potrazi za razrješenjem najnevjerovatnijih slučajeva.
Ekranizaciju kompleksnog junaka, ciničnog realiste u jednom a nepopravljivog idealiste u sledećem trenutku na sebe je preuzeo Michele Soavi, čovjek koji je radio kao asistent režije najzvučnijem imenu modernog italijanskog filma, Dariu Argentu. (O Michele Soavievom slešer – remek djelu Deliria iz 1987 čitajte uskoro na istom mjestu 🙂 )
Francesco Dellamorte brine o groblju malog grada koji se ni po čemu ne izdvaja od ostalih, osim što mrtvi ustaju noću, sve dok ih ne presretne metak iz Dellamorteovog magnuma. Njegov asistent je Gnaghi, gluvonijemi grubijan mekog srca i zajedno brinu o mirnom snu nesvjesnog stanovništva. Priču pratimo iz ugla Ruperta Evereta u maniru apokaliptičnog sci fi klasika Last Man on Earth sa Vincent Priceom sa tim što je groteska veća da je naš junak za istrebljivanje zombija plaćen od strane opštinskih vlasti.
Na groblju se, osim starice, redovne posjetiteljke, pojavljuje i zanosna udovica koju tumači jedna jedina, neponovljiva Anna Falchi. Poznavaoci stripe znaju da je junak slab na žene i zaljubljive prirode, te brzo stupaju u morbidni odnos na zadimljenom groblju. Jedan od mrtvaca ujeda herojevu djevojku i ionako labilni junak polako gubi kontrolu nad sopstvenim postupcima, pa čini pokolj i među živima, ne bi li sebi napravio posao. Opsjednutost djevojkom bez imena i tragičnost njene smrti poprima novu dimenziju kada se Francesco susretne sa njom još dva puta (ili je to sve u njegovoj glavi).
Stripovska surealna atmosfera vjerodostojno je preslikana kroz podrugljive poglede na svijet Dellamortea, pa se izostavljanje Groucho Marxa, originalnog pomoćnika iz stripa ne smatra velikim gubitkom. Reditelj je izbacio iz priče Dylanove fobije, ali je uspješno izgradio jednu surealnu noir atmosferu prošaranu gotskim elementima zadimljenih grobova snimanih noću. Jednodimenzionalni likovi su svrsishodno smješteni u na momente nebulozu radnju. Specijalni efekti sa obiljem krvi i nasilje takođe dodaju živopisno krvavom koloritu kojim Michele Soavi uspješno oživljava.
U stripu Dylan Dog je imao nekoliko susreta sa Smrću, pa je i sam reditelj našao za shodno da preslika i tu scenu. Otvoreni krajem dovodimo u pitanje i sopstveni razum i zajedno sa Dellamorteom i Gnaghiem ostajemo da plutamo u beskonačnom međuprostoru.
Minimalistički scenario sa grobljem i gradskim trgom kao centrima zbivanja ostavljaju prostora za karakterizaciju ovog dopadljivog junaka u maestralnoj izvedbi Ruperta Everetta. Iako je primjetno mnogo rediteljske slobode i razlike između stripa su evidentne vjerodostojni prikaz univerzuma u kojem su zombiji i miris Smrti svakodnevnica predstavlja svojevrsni rediteljski trijumf, te uspijeva da učini zanimljivim priču i ljudima koji nisu upoznati sa stripom. Trapavo banalni prevod za američko tržište ‘Cemetery Man’ ne oduzima snagu od rediteljevog djela, te hektoliktri krvi uz ukusno izbalansirani miks komedije apsurda i labilnosti ljudske psihe zadovoljavaju i najizbirljivije obožavaoce horor žanra.
filmaginacija.blog 