Kako bolje prikazati krvnika jednoga naroda, moćnog tiranina odgovrnog za poharu, smrt, nestanak desetina hiljada ljudi nego kao krvožednog vampira, vječno željnog krvi nedužnih? Čileanski reditelj Pablo Larrain odrastao je za vrijeme Pinocheovog režima i na svojoj koži osjetio užase tiranske strahovlade. Kreativni stvaralac kreira fantazijsku pozadinu i krvožednost surovog oligarha racionalizuje i opravda krvopijskim porodičnim korijenima.
Isfrustrirani, vječno usamljeni, iako okružen najmilijijima Grof (jasna aluzija na Stokerovog Drakulu) preispituje svoju besmrtnost i odlučuje da prestane da se hrani ne bi li umro prirodnom smrću. Naratorka britanskog akcenta (sa jasnim indikacijama o kome se radi) u maniru svog sunarodnika Davida Atenborougha upoznaje nas sa navikama evo neobične krvoločne zvijeri u ljudskom obliku sa šiljatim očnjacima. Okrutnosti nečastivog Augusta Pinochea su prikazane grafički a veoma su uznemirijuće što nije najstrašniji dio priče – strašna je racionalizacija nepočinstava i stavljanje sebe u prvi plan, uz prigodno izigravanje žrtve. Nakon bjekstva u samosvjesno izgnanstvo vampir je i dalje žedan krvi i nikada ne prestaje da je pije nedužnom narodu Čilea i uz pomoć vjernog asistenta nastavlja da krade srca građanima Santjaga. Grozote koje je počinio ostavile su duboke psiho sociološke posljedice na cijelo društvo i potrebna je smjena nekoliko generacija ne bi li se zaboravila u svijesti integrisana trauma.
Dok pokušava da napusti svoje izmrcvareno ali neuništivo tijelo ostrvo Grofa Pinochea posjećuje časna sestra Carmen, izvrsna računovotkinja koja je tu da popiše sva bogatstva koja je prikupio za života prljavim mahinacijama, otimanjem i masakriranjem. Popis bogatstva služi kao magnet koji privlači halapljivu djecu, Grofove nasljednike.
Ništa manje okrutna žena Grofa tiranina ima aferu sa njegovim najvjernijim slugom, ogorčena jer je muž nikada nije preobratio u besmrtnu zvijer. Carmen ima svoju skriveni zadatak koji je po naredbama klerikalnih vođa otišla da bez odlaganja izvrši. Implikacije crkve u prljave poslove i odobravanje Pinocheovih zlodjela nad čilenaskim stanovništvom uvijena je u borbu sa Nečastivim, dok njihove prave, pritajene namjere ostaju skrivene do uzbudljivog razrješenja u poslednjem dijelu.
Dok Carmen intervjuiše članove porodice i samog Grofa koji pronalazi drugu mladost kada baci oko na privlačnu časnu sestru reditelj razotkriva i pod mikroskopom stavlja individualnu odgovornost generalove porodice, naviknute na lagodan život i troškaranje bogatstva umrljanog krvlju i suzama.
Reditelj u svom stvaralačkom opusu već ima dvije biografske priče koje se najvećim dijelom prepliću sa fikcijom – o pjesniku Nerudi i poslednjim danima zajedničkog života Diane Spencer i princa Čarlsa, a u ovom stvarenju odlazi korak dalje – fantazijskom pričom o stvorenju koje se hrani mukom drugih dobijamo i presjek prosječnog diktatora sa kojim je, nažalost, većina društava imalo prilike da se susretne. Svi instrumenti koje je mogao da iskoristi u svoju korist iskorišteni za sticanje lične dobiti i zadovoljavanje sopstvenih sebičnih interesa. Umnogome je tužnija činjenica da je takav režim na vlast dovela SAD, samoproklovana zagovornica ideje slobodnog svijeta, da bi nadmašila svoje sovjetske rivale u globalnom uticaju. Podršku zarad jeftinih političkih poena totalitarnom vladaru dala je i druga perjanica sloboda, Velika Britanija i tu se krije istina o tome ko je naratorka. Ni ona nije ništa bolje od krvomutnika iako se smatra jednom od najuticajnijih političarki uopšte.
Kinematografija podsjeća na mješavinu Dreyerovog Vampyra sa primjesama simetrije kadrova Wesa Andersona. Prisutne su brojne reference na filmove sa vampirima koje sigurno ne promiču vještom sinefilskom oku. Pozamašna doza morbidnog humora izvrgava ruglu ne samo prikazane ličnosti, već i ljude koji su podržavali njih i njihove saveznike. Svi su dostojni prezira i bez pretjerivanja zaslužuju da provedu svoje živote ( a i naredne reinkarnacije) u najgorim mukama.
filmaginacija.blog 