Nemjerljiva je važnost uloge francuskog kulinarstva u svjetskoj kuhinji a raskošu bogatih jela na dvoru Luja XIV se i dalje predmet divljenja. Posvećenost procesu pripremanja, poznavanju sastojaka i njihovih kombinovanih svojstava spojeni sa inovativnošću procesa pripreme pozicioniraju francusku kuhinju daleko ispred svih ostalih svjetskih kuhinja (izvini Italijo), pa je stoga važno kratko se upoznati sa istorijatom i evolucijom bogatog gurmanskog jelovnika.
U srednjem vijeku francuska kuhinja je bila obilna i teška, sa naglaskom na bogate soseve i korišćenje začina kao što su cimet, šafran i biber, što je bilo u velikoj meri inspirisano kuhinjama sa Bliskog istoka. Trpeze su bile raskošne, posebno na dvorovima, a u centru pažnje su bila velika pečenja i meso, sa manje fokusa na rafiniranost jela kakvu danas poznajemo.
Velika prekretnica u francuskoj kuhinji dolazi u 16. veku, kada se Katarina de Mediči, princeza iz Italije, udala za Henrija II i donela sa sobom italijanske kuvarske tehnike i stilove. Ona je u Francusku uvela sofisticirane tehnike pripreme hrane, nove sastojke (kao što su artičoke, brokoli, i slatkiši), kao i važnost estetike u predstavljanju hrane.
Tokom vladavine Luja „Kralja Sunca“, kuvar La Varenne napisao je „Le Cuisinier François“ (1651), prvi kuvar koji je normirao i na jednom mjestu objedinio jela francuske kuhinje. Uveo je tehniku redukcije, koja podrazumijeva kuvanje soseva dok ne postanu gusti i intenzivni. La Varenne je takođe uveo upotrebu kremastih sosova, svježih začina i upotrebu vina u kuvanju, udaljujući se od teških začinjenih soseva srednjeg veka.
U XVIII vijeku ističe se Antonin Carême, poznat kao „kralj kuvara i kuvar kraljeva“, jedan od najuticajnijih francuskih kuvara ovog doba. On je postao poznat po svojim kompleksnim i raskošnim kulinarskim kreacijama, često pravljenim kao ogromne jestive „arhitektonske“ strukture. Carême je pojednostavio i klasifikovao sosove u četiri osnovne vrste (béchamel, velouté, espagnole, i allemande), a njegova knjiga “L’Art de la cuisine française” je i danas osnova u klasičnoj francuskoj kuhinji.
U XIX vijeku dolazi do formiranja moderne francuske kuhinje pod uticajem Auguste Escoffiera, koji se smatra ocem moderne gastronomije. Escoffier je bio inspirisan radom Carêmea, ali je reformisao kuhinjske tehnike kako bi bile praktičnije i manje ekstravagantne. Razvio je „brigadni sistem“ u restoranima, koji dijeli kuhinjski tim na specijalizovane grupe (po principu grupa za meso, ribu, sosove, itd.), a ovaj sistem i danas koriste profesionalne kuhinje širom svijeta.
I Carême i Escoffier su predmet izučavanja glavnih junaka, kuvarskog dvojca Dodin – Eugenie. Njih dvoje su totalno posvećeni pripremanju jela koja izazivaju čula i donose osmijehe na lice onima kojih ih jedu, a najviše uživaju u pripremanju hrane jedno za drugo. Među njima postoje romantična naklonost ali ljubav prema kulinarstvu i uzajamno poštovanje je važnije od pukog fizičkog, ljubavnog odnosa.
Eugenie je jedina žena koja može razumjeti najvećeg kuvara svog vremena; ali ne samo kroz pripremu hrane jer je i ona vrhunska kuvarica i već i kroz slične poglede na svijet. Dodin je nepopravljivi romantik sa izraženim osjećajem za lijepo koji kroz apsolutnu posvećenost svojoj profesiji dopire ne samo do stomaka, već i do srca ljudi, bliskih prijatelja koji istinski uživaju u ukusnim, perfektno aranžiranim jelima. Zajedno par provodi intimne trenutke, mada nikada formalno nisu ozvaničili svoju vezu, sve dok Dodin nije skupio hrabrost da zaprosi svoju koleginicu. Još u vrijeme ranog XX vijeka savremeni odnos nadmašuje sve društvene norme i opšte prihvatljive koncepte kao što je brak. Ono što njih dvoje imaju utoliko je dublje i čistije jer nije ukaljano ljudskim prizemnostima. Neobična bolest koja muči Eugenie skraćuje vrijeme koje provode zajedno i Dodin prolazi kroz težak period bolovanja i samovanja u kojem čak odbija i da jede. Ali ljubav prema kulinarstvu i spremanju hrane, kao i nove generacije oličene u liku izuzetno nadarene Pauline spremne su da pomjere granice još dalje u njemu dok bude stvaralački nagon i pokreću ga da nastavi dalji uprkos neizmjernoj boli gubitka voljene osobe i bliskog sagovornika.
Duboko filozofski pogledi na svijet harizmatičnog kuvara toliko su u skladu sa istinskom ljudskom prirodom da je lako poistovjetiti se sa likom kojeg besprekorno tumači Benoit Megamel. Naspram njega je uvijek fenomenalna Juliette Binoche a za režiju se pobrinuo iskusni vijetanski reditelj Anh Hung Tran čija je filmografija bogata istorijskim postavkama i disekcijom visokih slojeva društva. U svemu treba imati mjeru pa Dodin u jednoj sceni ostaje neimpresioniran ekstravagantnim raskošem trpeze koji mu, uz gostoprimstvo, nudi Evroazijski princ.
Bez radnje u tradicionalnom smislu riječi priča uvlači gledaoca radošću življenja i jelima od kojih polazi voda na usta. Jeidni zvuk koji remeti stvaralački proces kulinarskih mađioničara je cvrkut ptičica. Dijalozi za bogatom trpezom u realnom vremenu autentično govore o istoriji kulinarstva uz zanimljive anegdote i korisne savjete za pripremu najkompleksnijih jela. Iz iskrene posvećenosti Dodina i Eugenie svojoj profesiji rodila se jedna perfektna ljubavna priča a kao plod svog uloženog truda rađa se istinsko zadovoljstvo koje se ne može nadomjestiti svim materijalnim bogatsvima.
Obrok podijeljen sa voljenom osobom nema vrijednost. Uvijek kada pripremam hranu za svoju suprugu, iako jelo spremam prvi ili ko zna koji put kažem da je glavni sastojak ljubav. Tako i najveći majstori kao što je i Dodin pored svih tehnika i svih stečenih praktičnih znanja i dalje ostavlja dio svoje duše u kuhinji da bi nahranio najuži krug ljudi u svom životu.
filmaginacija.blog 