Na zalasku karijere proslavljeni japanski reditelj Yasujiro Ozu se odlučuje da napravi rimejk u boji svog poslednjeg nijemog filma A story of floating weeds (1934). Dva filma imaju sličan zaplet i neke scene su gotovo istovjetne (rasprava ljubavnika na kiši i dramski perfektna završnica), ali uz pomoć dostupnosti modernije tehnologije reditelj uspijeva da probudi priču i prikaže širu sliku male zajednice ribarskog gradića i trupe kao cjeline.
Rutinu primorskog seoceta razbija dolazak putujućeg glumačkog ansambla – vođa trupe je stariji glumac Komajuro kojeg, za naizgled nasumično mjesto, vezuje žena sa odraslim djetetom. Iako je brižljivo slao novac za Kiyoshia koji se sprema za odlazak na fakultet ponosni Komajuro nikada momku nije otkrio istinu i priznao da mu je otac – previše je ponosan da bi priznao da njegova trupa igre komade za novac a koji su kvalitetom ispod njegovog glumačkog nivoa.
Trupa se sastoji od nekoliko članova različitih generacija koji svojim očima svjedoče degradaciji glumačke profesije. Talentovani profesionalci žive od naklonosti publike i pokušavaju da ostvare privremeno zadovoljstvo. Tri muškarca komično jure i među sobom raspoređuju mještanke prihvativši osvajanje njihovih srca kao lični izazov. Sumiko je ljubavnica iskusnog Komajura a Kayo njena lakomislena prijateljica.
Perfektnu harmoniju mirnog mjestašca uzburkavaju glumci svojim ličnim dramama. Ljubomorna Sumiko pravi scenu kada sazna za stariju ljubavnicu, majku djeteta njenog čovjeka. Tada nagovara Kayo da zavede naivnog mladića da bi ga zadesila ista sudbina kao i oca. Ono što krasi Ozuovo remek djelo savremenog filma je suptilna karakterizacija junaka, opipljivi osjećaj topline i naglašena ljudska strana svih od nesavršenih aktera priče. Sam se reditelj trudio da uspostavi pozitivnu atmosferu na setu među svojim zaposlenim tako što im je svima od prvog dana znao ime, prisjeća se kinematografer Kazyo Migawa.
Putujući glumci su visokopozicionirani u japanskoj kulturnoj istoriji, posebno tokom perioda Edo (1603-1868) i Meiji (1868-1912). Ove trupe su često bile mobilne i nastupale na raznim lokacijama, uključujući gradove, sela i hramove; igrale su ključnu ulogu u povezivanju zajednica širom Japana i prenošenju kulturnih vrijednosti kroz generacije. Iako su se društvene promjene odražavale na tradiciju i opšta interesovanja društva, njihov uticaj i značaj ostaju neizbrisivi u japanskoj kulturnoj istoriji.
Zbog svega navedenog teško se pomiriti prekaljenim glumcima da je njihov zanat u izumiranju, te da je vrijeme da se vrate nekom opipljivom zanatu od kojeg su na početku pobjegli. Komajuro se ne pojavljuje ni u jednoj od scena u kojima trupa nastupa, što nije slučajnost jer glavni glumac Ganjiro Nakamura II nije želio da se njegovo ime dovodi u vezi sa lošom glumom, pa makar i kao dio zamišljenog zapleta.
Veselim, svijetlim bojama uz muziku koja podsjeća na teme iz Felinijevim naslova naglašava se ljepota trenutka, ispunjavajuće zadovoljstvo skromnim običnim životom nakon teških ratnih godina. Perspektiva je blistava za sve junake, iako se nad njima nadvija tamni oblak egzistencijalne neizvjesnosti. Ljubav i pozitivan pogled na svijet na kraju pobjeđuju starinske norme i lični inat, pa Komajuro nastavlja put sa nepravedno otjeranom Sumiko, a Kyoshi pronalazi sreću sa Kayo jer se iz smicalice rodila prava ljubav. Savršeno prosta dramska postavka demonstrira puni sjaj spiritualne kinematografije jedan je od filmova nakon kojih se osjećamo dobro danima.
filmaginacija.blog 