Popularnost horor žanra nikada nije prestala da jenjava od kad je izbio u mejnstrim žanr, pa su se filmski stvaraoci svojski potrudili da kreativnošću nadoknade iscrpljenost tema. Male fantazijske nemani na velika vrata je donio Danteovi Gremlini i pokrenuo lavinu naslova koji se svrstavaju u kategoriju ‘creature feature’. Od Ghouliesa i Crittersa koji imaju sopstvenu franšizu sa mnogo nastavaka, preko Trollova i Elvesa, sve do drvenih zaposjednutih lutaka direktno u devedesetim, kada manija dobija novi dimenziju u mitskom irskom stvorenju Leprechaunu. Upravo Mark Jones, reditelj prvog dijela uvrnute franšize sa Warvick Davisom u naslovnoj ulozi želi da napravi još jedan naslov slične tematike. (Ne)srećom? (XD) odustaje od Leprechauna 2 i ovoga puta kao projekat bira mitsko stvorenje koje je nastalo iz uma braće Grim i zove se Rumpelstiltskin.
U prologu, u periodu mračnog doba zli demončić oteo je prvorođeno dijete, a bijesna rulja željna osvete mu je za petama. Magija zauzdava zlokobnu nakazu i pretvara u kamen koji uspavano čeka da bude probuđen u moderno doba. Trudna Sheley nesrećnim slučajem ostaje bez supruga, policajca koji strada u pucnjavi. Iritantna prijateljica Hildy čini sve da trgne Sheley iz letargije a vrhunac njenih napora da pomogne je odlazak u uvrnutu antikvarnicu u kojoj ništa nije na prodaju. Začarani kamen pada u ruke udovici čija tuga budi uspavano zlo i Rumpelstiltskin je spreman da uzme danak za ispunjenu želju.
Sheley bježi i pokušava da zaštiti svog sina kada na putu susretne bahatog mizoginog TV voditelja Maxa sa kojim nastavlja dalje svoje bjekstvo od pomamljenog đavolka željnog njenog djeteta. Iza fasade mačo kretena kuca srce nježnog muškarca i Max viteški staje u zaštitu dami u nevolji od pogane zvijeri. Vrlo brzo priča počinje da gubi uzde realnosti i prepuštamo se ludoj besmislenoj vožnji punoj scenarijskih rupa, promašenih one linera (poneki i pogodi da budemo iskreni), bizarnih razgovora, podzapleta koji ne vode nigdje i živopisnih smrti uz rijetko efikasne opaske.
Gluma izgleda amaterski i mnoge scene kao da se ponavljaju poslije određenog vremena – čitava stvar predstavlja nezgrapnu mješavinu stilova i isjeckanog ritma, ali nikada sebe ne uzima za ozbiljno tako da je komični element mnogo efektniji nego u originalnom Leprechaunu pa se može reći da je na određeni način opravdao trostruko veći budžet (U Leprechaun uloženo 980 000 $ a u Rumpelstiltskin 3 000 000 $).
Negativac je jezivo dočaran od strane Max Grodencika u kostimu, ali teško ga je ozbiljno shvatiti za razliku od par godina kasnije snimljeno Wishmastera koji utjeruje strah u kosti. Mnogo se izgubilo od mitološke vrijednosti junaka dok reditelj, vidno oduševljen idejom o mitološkim stvorenjima iz davnih vremena koji terorišu ljude modernog doba, ne odstupa od formule koju je postavio u svom debitantskom naslovu. Njegovi junaci su usled blijede karakterizacije nedorečeni ali ljubitelji ostvarenja sumnjivog kvaliteta nikada nisu tu zbog fabule već zbog šokantnih tehničko stilskih rješenja.
Nedostatak krvi kompenzovan je velikim brojem žrtava. Samo u SAD u dotičnoj dekadi su mogli da banalizacijom upropaste jednu efektnu jezivu priču a da istovremeno bude zabavna, tjerajući gledaoca na neobuzdani smijeh. Kultne scene u kojima Rumpelstlitskin vozi motor sa naočarima i kamion cistijernu, finalni obračun na groblju, veliki broj epizodnih uloga koje služe kao žrtve đavolku čine ovaj neambiciozni naslov urnebesnim. Otvoreni kraj pokazuje želju za nastavcima ali loš prijem publike je, nažalost, raspršio snove i najokorelijim fanovima.
filmaginacija.blog 