Vožnja kanalom rijeke Souzhu, najvećom pritokom rijeke Gunagpu, pravi svojevrsni uvod u misterioznu ljubavnu priču. Riječi kojima djevojka iznova upituje ljubavnika o vjernosti i predanosti njihovom odnosu nam nisu baš najjasnije – spominje muškarca po imenu Mardar i njegovu neprestanu potragu za djevojkom. Ljubavnik je videografer, iz prvog lica sprejem ispisuje reklamu za svoje usluge i kao narator nas uvodi u birtiju Happy Tavern; njen gazda želi da ispromoviše svoju kafanu video zapisom tačke Meimei, sirene koja nastupa u akvarijumu. Meimei ponavlja pitanje o Mardaru, a videografer uz poetsku odiseju rijekom povezuje dvije priče u kojima je teško razlikovati stvarnost i fikciju.
Narrator kao da i sam izmišlja činjenice ne bi li sebi sklopio sliku o misterioznom dostavljaču Mardaru, koji se preko prljavog posla spetljao sa djevojkom Moudan. Snaga njihove ljubavi leži u nedostatku požude, zato što su njima dovoljni dugi trenuci prećutnog razumijevanja i skloništa od okrutnog spoljnog svijeta koji podliježe neminovnoj tehnološkoj i arhitektonskoj eksploziji. Dok se čamcem lelujemo kroz srce kineske metropole vidimo ružno lice grada – industrijska zona i polusrušeni zapušteni kejevi, iskombinovani sa turobnim sivilom kompletiraju melanholični ambijent u kojem ne začuđuje sklonost junaka ka fantaziranju.
Moudan tragičnim spletom okolnosti misteriozno nestaje u rijeci a Mardar posvećuje život potrazi za djevojkom koju voli, a koju se ogriješio toliko da ne može da se pomiri sa činjenicom da je više nema. Svoj pohod pretvara u iskupljenje kojim pokušava da opravda svoju sramotnu ulogu u otmici za sitne pare, nailazi na Meimei koja je identična kao Moudan. Nepovjerljiva i iskusna djevojka , suprotna čednoj, naivnoj i zavisnoj Moudan ne nasjeda na priču o potrazi za pravom ljubavi – na Mardarove riječi gleda kao na još jedan očajnički pokušaj novog muškarca da joj se uvuče u pantalone. Otrežnjujuća istina je da je Meimei zaista samo djevojka koja liči na Moudan, a Mardaru se ruši iluzija da je pronašao svoju draganu i mogli su da završe ono što je ona počela kada mu se pred očima bacila sa mosta.
Reditelj Ye Lou nas drži u mraku, jednako neinformisanim kao naratora – zalaskom u fantazijski dio naracije pomjera granicu stvarnosti i gubimo se u artistički prikazanim ruinama. Nešto tako grozno i prljavo kao mutna rijeka Souzhu je poprište toliko čiste ljubavi, što ultimativno ostavlja vjeru da se iz nakaradne urbanizacije može izroditi nešto istinski lijepo. Takav kraj ostavlja skrhanog videografa da i dalje krivuda sa jedne strane rijeke na drugu u jednako strasnoj potrazi kao što je Mardarova. Romansa u romansi, promjene iz naratorove perspektive u priču o nemogućoj ljubavi iz trećeg lica, a sve briljatno zaokruženo iznenađujućim raspletom.
Prava istina otkrivena raspletom jednako šokira i junake i gledaoce, naročito imajući u vidu naglašeni fantazijski elemenat sirene. Priča o podvojenoj ličnosti i dvije iste djevojke različitih karakteristika nije strana kinematografiji; očigledna je inspiracija Hitchcockovim Vertigom i Bunuelovim That Obscure Object of Desire, bez namjere da kopira spomenute klasike, već reditelj dodaje lični pečat nezavisnog filma. Njemački reditelj Christian Petzold očigledno je bio inspirisan Lou-ovim kineskim malim remek djelom kada je snimio svoju modernizovanu bajku o sirenu Undine. Kineske vlasti nisu bile zadovoljne time što je reditelj snimio film bez dozvole pa su ga kaznili zabranom snimanja na dvije godine, ali kao i uvijek (srećom po nas gledaoce) cenzura može da pljune umjetnosti pod prozor.
filmaginacija.blog 