Forbidden Photos of Lady Above Suspicion (1970)
Karijera uticajnog italijanskog reditelja Luciana Ercolija je trajala kratko zato što je krajem 70ih se povukao nakon što je naslijedio pozamašnu sumu novca. Kao i većina zemljaka, stvaraoca toga doba oprobao se u različitim žanrovima a njegova tri filma koja se mogu svrstati u kategoriju giallo smatraju se najkvalitetnijim predstavnicima žanra karakterističnog za zemlju apeninskog poluostrva.
Publici toga vremena poznata glumica češkog porijekla Dagmar Lessender tumači Minou, djevojku koja alkoholom i tabletama krati vrijeme između susreta sa često zauzetim suprugom Pierom. Noćna šetnja se pretvara u užas kada je napadne i fizički uznemirava nepoznati muškarac.
Osim što želi da mu se otmena junakinja preda dobrovoljno tvrdi da je njen suprug ubica. U tom trenutku stiže i vijest o neobičnoj smrti bogatog finansijera koji sarađuje sa njenim suprugom. Svi tragovi vode ka čovjeku kojega voli a koji se pravi da je sve pod kontrolom i dodatno budi sumnju u zabrinutoj supruzi.
Minou naivno upada u vješto postavljenu zamku proračunatog progonitelja uradivši upravo ono što je želio od nje: tjelesno zadovoljstvo kroz svjesni pristanak na seksualni čin. Najbolja prijateljica liberalnih pogleda i ponašanja Dominique joj je bezrezervna podrška i pokušava da racionalizuje njeno ponašanje kroz emocionalnu frustraciju partnerom. To je samo početak problema za djevojku koja počinje da gubi razum da ni riječi podrške Dominique ne mogu da je umire. Priznanje mužu ne donosi željene rezultate i situacija djeluje bezizlazno.
Igre mačke i miša između predatora i žrtve je postignuta kroz prigušeno osvjetljenje i naizmjenične krupne planove umjesto uobičajenog sporog, gotovo besciljnog hodanja neosvijetljenim prostorijama. Svijet visoke mode bogatog taleža i moderni, savremeno opremljeni enterijeri upotpunjen je notama najvećeg među filmskim kompozitorima Ennia Morriconea.
Iako izostaje krvi i uobičajenog nasilja giallo elementi su prisutni: dama u nevolji, progonitelj sa sado/mazohističkim sklonostima se vidi od prvog trenutka ali je njegova motivacija nejasna do samog kraja, pogrešan trag na koji nas lukavo navodi scenarista Ernesto Gastaldi koji je sarađivao na svim Ercolijevim giallo projektima. Poznata lica sa velikog platna predvođena Lessender i budućoj rediteljevoj supruzi Nieves Navarro daju prostom zapletu odgovarajuću dubinu skromnom ansamblu od 6 glumaca.
Ucjena i manipulacija za kojom je pribjegao neimenovani glavni negativac kao i seksualne igre predstavljaju stanje u elitnom društvu prikazanog vremena. Izdašna golotinja, ekspanzija pornografskih fotografija, psihodelične diskoteke su sve elementi koji se smatraju stubovima euro sleaze, podžanra kinematografije koji se najčešće dovodi u vezu sa eksploatacionim stvaraocima.
Jedinstveni stil oblačenja i super moderni unutarnji dizajn su kvalitetno ostarali i danas se smatraju retro visoko stilizovanom modom. Što se tiče tehničkih aspekata, kretanje kamere uz brižno postavljenu scenografiju od autističnih umjetnina dostojno je velikih majstora koji su pozlužili kao inspiracija, a na prvom mjestu Hitchcock i Bava.
Reditelj u svojim sledećim ostvarenjima nastavlja da slijedi uspješnu formulu dame u nevolji koja se našla usred nekog prljavog posla, jedina razlika je u sledeća dva filma glavnu ulogu tumači Nieves Navarro.
Death Walks on High Heels (1971)
Drugo rediteljevo značajno giallo ostvarenje donosi mnogo više uzbuđenja i komplikovaniji zaplet u odnosu na debitantski projekat. Centralna ličnost je francuskinja Nicole koja je predmet interesovanja pariške policije. Njen otac je osumnjičen za učestvovanje u pljački skupocjenih dijamanata a jedan od pljačkaša je ubijen na noćnom vozu a ubica kojem se ne vidi lice mu je prerezao grkljan.
Nicole svojim egzotičnim plesom i ukusnom tačkom kabarea izdržava pijanog momka Michela koji je očajan jer ne može da pronađe posao. Djevojka lagano odbacuje telefonske prijetnje progonitelja robotizovanog glasa sve dok se ne nađe sa njim oči u (plave) oči i ne izgubi tlo pod nogama sa narušenim osjećajem privatnosti. Očajna od straha hrli u naručje nepoznatom obožavaocu opčinjenim njenim izgledom i zajedno odlaze u London gdje se među njima rađa intimna osjećanja.
Oženjeni muškarac je doktor Robert Mathews status doktora i svoju kliniku duguje supruzi Vanessi od koje ne smije da se razvede ali ga to ne sprječava da se upusti u ljubavni odnos sa Nicole koja je oduševljena jer ne postavlja pitanje. Kuća na obali u malenom obalskom gradiću je sklonište gdje konzumiraju svoju vezu ali i privlače radoznale poglede uvrnutih mještana.
Prvi dio filma uspostavljen je u postavljanju misterioznog zapleta oko ukradenih dijamanata i ugroženosti prekrasne Nicole dok se u drugom tijelu priča okreće ka tipičnoj policijskoj potrazi za nepoznatim ubicom. Stariji i mlađi policajac razmjenjuju šaljive opaske i tapkaju u mraku dok prvooptuženi Michel ne preuzme inicijativu i pritiskom na neke od osumnjičenih dođe do informacije koje inspektori Scotland Yarda nisu u stanju da prikupe.
Krvavi trag koji vodi ka dijamantima često nas navodi na stranputice i tapkamo u mraku uz nekoliko potencijalnih raspleta koji vode do iznenađujućeg obrta unutar uzbudljivog klimaksa. Osim atmosferične muzike Stelvio Ciprianija i moderno uređenih prostora u kojima se kreću junaci do samog kraja nismo sigurni ko je počinitelj i šta se krije iza misterioznog nestanka i tragične smrti Nicole, a onda i supruge doktora koji ne otkriva svoje emocije. Veliki broj sporednih likova dočarava sliku radoznalog društva koje se hrani tračevima i vijestima iz crne hronike.
Reditelj odlazi korak dalje u odnosu na FPOLAS, proširuje ansambl glumaca. Stradanje djevojke je samo jedan segment filma dok policija pokušava da rasvijetli teško razbojništvo. Simon Andreu i Nieves Navarro su centralne ličnosti dok je Frank Wolff sjajan kao ljigavi dvolični doktor koji pokušava da konzumira vezu sa dvije prelijepe djevojke.
Tri prikaza iste situacije iz perspektive različitih pojedinaca je još jedan majstorski implementirani element naracije koji konfuznu priču čini zanimljivom do poslednjeg trenutka u svijetu zadimljenih striptiz klubova i otrcanih šala dobronamjernih policijskih činovnika.
Death Walks at Midnight (1972)
U trećem, poslednjem dijelu nezvanične trilogije dobijamo i poslednji eksploatacioni segment italijanskog filma koji je nedostajao: uz slasher / giallo dominantni ton imamo i perspektivu iz ugla medijske kuće i novinara koji juri za ekskluzivom.
Zavodljiva manekenka Valentina (Navarro) olako pristaje na neobičnu foto sesiju sa Gio Baldijem (Andreu) – pod uticajem eksperimentalne droge HDS. Pod uticajem jakog psihodelika djevojka vrišti jer je u stanu naspram njenog ugledala ubicu kako sadistički ubija gvozdenom pesnicom sa bodljama bespomoćnu djevojku. Fotograf je iskoristio naivnost istraumirane djevojke i fotografije su objavljene na naslovnoj strani.
Negativnim publicitetim privukla je nekoliko čudaka među kojima se i nalazi ubica koji je proganja. Umjetnik Stefano se vraće u njen život a tu je i mrzovoljni inspektor koji je optužuje za zloupotrebu droga. Djevojka Helene je stvarno umrla u stanu preko puta junakinjinog ali 6 mjeseci ranije, a Dolores, žrtva koju je ona vidjela je počinila samoubistvo.
Niko ne vjeruje u Valentininu priču dok pokušava da poveže tragove lutajući Milanom i otkrije misteriju iz Hamburga koja je povezala dvije mrtve djevojke sa lancem trgovine drogom. Veliki broj likova navodi na (svjesni) pogrešan trag i teško je pretpostaviti u kojem pravcu će odvesti visoko stilizovana misterija a iznenadni obrt čini priču zanimljivom do samog kraja. Valentina upada u internacionalnu mrežu kriminala i sledeća je žrtva (ne previše) iznenađujućeg glavnog zlikovca.
Uz Ennio Morriconea, Stelvia Cirprianija iz prethodna dva filma reditelj je priključio treće veliko ime – Gianni Ferria koji komponuje perfektnu snenu a zavodljivu temu koja nosi naslov po glavnoj junakinji.
Ubistva gvozdenom pesnicom su oblivena zadovoljavajućom količinom krvi dok junakinja traga za istinom i pokušava da pobjegne iz mreže u koju se sama svjesno uplela. Plaćenici iz Hamburga predstavljaju humoristički odušak koji ne djeluje najadekvatnije ali podvlači surovost onoga po čijem nalogu radu.
Tri giallo naslova ističu se kao najkvalitetniji predstavnici žanra i nastali su na vrhuncu, početkom 70. Svi segmenti italijanskog društva i predmeta interesovanja pažljivo su stavljeni u prvi plan i razloženi na proste činioce i pred nama su: božanstvene glavne dame koje se spletom okolnosti nađu u nevolju, prljave igrice predstavnika buržoazije, kriminalcii i šverceri koji su spremni za sve za ogromnu količinu novca, neznavena policija i štampani mediji u jurnjavi za senzacijom; raskoš vila, apartmana i studija kao i prirodne spoljne ljepote lokacije na kojima su snimani.
Luciano Ercoli je zasluženo otišao u ranu penziju a za sobom ostavio neizbrisiv trag pa se njegovi filmovi izdvajaju iz mora sličnih kvalitetom, muzikom, scenarijom i kamerom. Supruga Nieves Navarro i Simon Andreu su glavne zvijezde i svojom harizmom i glumačkim umijećem stvaraju likove koji su savršeni predstavnici šarenolikog društva 70-ih.
filmaginacija.blog 